səndəl

1.

is. <ər.>

1. bot. Oduncağı efir yağı ilə zəngin olan ətirli, həmişəyaşıl tropik ağac. Aşığın sən dəlisi; Gözəllər sən dəlisi; Sevdiyim, zülflərindən; Gəlir səndəl iyisi. S. A.. Nizami məzardaşını döyərək Xaqanini səslədi, gözündən bir damcı yaş düşərək qəbir daşının dalında yandırılan səndəlin üstünə düşdü. M. S. O.. // Bu ağacdan qayrılmış. Məst edər aləmi ənbərin budan; Hər gələndə səndəl darağa zülfün. M. P. V..

2. Bu ağacın oduncağından, habelə bəzi başqa ağaclardan alınan boya.

2.

is. Dal söykənəcəyi olan qoltuqlu stul. <Mərcan bəy> yıxılır səndəlin üstə, ürəyi bitab olan tək olur. Ü. H.. Səndəllərin hamısına yumşaq və məxmər balışlar olduqca müntəzəm bir surətdə qoyulmuşdu. M. S. O.. <Mirzə Həsən atasına:> Kitab da yazmışam, hazırdır. Miz, səndəl hazır olunca onu çap etdirərəm. P. M..

3.

is. <yun.> Qədim yunanların və romalıların geydikləri dabansız, yüngül ayaqqabı. // Üzü bağla bağlanan dabansız, yüngül yay ayaqqabısı. Uşağa səndəl almaq. – <Aslan> çəkmə mağazasına girdi, axırıncı pulunu verib, bir cüt yüngül səndəl aldı. S. Vəliyev.